Մարգար Շարապխանեան
Յաճախ կը խօսուի հայ լեզուի մասին,
անաղարտ պահել, անվրէպ գրել,
քանի մենք ունինք հայկազեան բառեր
պէտք չէ որ ման գանք օտար պարտէզներ:
Լսող կա՞յ արդեօք այս ճշմարտութեան,
ըլլայ Սփիւռքին մէջ ու Հայաստանին,
որ ցերեկ—գիշեր թերթ կը հրատարակենք
ու Մեծասքանչը, ստէ՛պ կ՛այլանդակենք:
Զիրար չխաբենք: Մենք օտարամոլ
ժողովուրդ դարձանք Սովետի օրով:
Ոչ միայն Երկրով, այլ նաեւ Լեզուով
գերի մենք դարձանք մեր տկար կամքով:
Հիմա մեր Երկրին թերթերն կը կարդամ:
Հեռատեսիլէն լուրեր կը լսեմ:
Տէր Աստուած, կ՛ըսեմ, այս ո՜ւր հասանք մենք
ու ամօթ կը զգամ ազգիս լեզուին դէմ:
Պետական մարդիկ, պաշտօնի տէրեր,
ու խմբագիրներ եւ լրագրողներ,
յաճախ կը խօսին, նաեւ կը գրեն
եւ օտար բառեր միշտ կը գործածեն:
«Ալ բա՜ւ է հայեր, չմնանք գերի,
թողնել «հայ լեզուն՝ դիմել օտարի»:
Պէտք է ազատուինք այս գերի բարքէն,
հայրենիք ունինք, ապրինք հայօրէ՜ն:
«Ով ականջ ունի, հաւատոյ բլթակ»,
արժանապատիւ կեցուածք թող ցոյց տայ:
Օտար բառերով չկայ փրկութիւն,
ցեխախրումի չտանինք լեզուն:
Եւ եթէ կ՛ուզէք գալիք սերունդներ
չայպանեն մեզ ու չմեղադրեն,
ճշգրիտ մենք խօսինք, անսխալ գրենք,
օտարին մուրէն հայ լեզուն փրկենք:
16 Նոյեմբեր 2016
Ուշի գիւղ, Արագածոտնի մարզ
