Մարալ Պէքարեան
Բաւական դժուար է ընդունիլ, որ բոլորիս հարազատ եւ իւրայատուկ հոգեւորական մը` Մեղրիկ Սրբազանը, այս կեանքէն հեռացաւ յետին ձգելով անաւարտ ծառայութիւն մը: Վստահ էինք բոլորս, որ ան տակաւին շատ տալիք ունէր եկեղեցիին, ազգին եւ մշակոյթին: Հոգեւորական մը, որ բնաւ դադար առնել չէր սիրեր, այլ միշտ պէտք էր իր ժամանակը տար ու բաժնէր ուրիշին հետ:
Բախտաւոր կը զգամ, որ ընտանիքս իր ժամանակէն եւ ներկայութենէն վայելելու առիթը ունեցաւ: Ընտանիքի անդամի պէս կը մտնէր մեր տուն, միշտ պատմելիք եւ լաւ խօսքեր ունէր ըսելիք ամէն մէկ տան անդամին: Երբեմն նոյնիսկ հանդիմանական ցուցմունքներ ալ կու տար: Իրեն նայողը եւ գործելու հանդէպ սէրը կը մղէր, որ ուրիշներ ալ մղուին եւ աշխատին եկեղեցիին համար: Ամէն մարդու համար գործ կար, ամէն մարդ կրնար մասնակցիլ աշխատանքով մը կամ ծառայութեամբ մը, որ զգար, թէ ինքն ալ եկեղեցիին եւ Աստուծոյ համար բան մը կը կատարէ: Պէտք էր ամէն մարդ, մեծէն փոքր, մասնակցէր եկեղեցւոյ կեանքին եւ իր ծրագիրներուն: Երբեմն աշխատանքները մինչեւ ուշ գիշեր կը տեւէր, սակայն չէինք զգար յոգնութիւնը, որովհետեւ կը նայէինք մեր Հոգեւոր Հովիւին, եւ կը տեսնէինք, որ ինքն ալ դադար չէր առներ:
Ինծի համար անմոռանալի են այն օրերն ու պահերը, երբ Մեղրիկ Սրբազանը, ինչպէս միշտ, կը սիրէր հիւրեր բերել մեր տուն եւ տան ճրագը տարբեր շունչով վառել: Կը սիրէր երաժշտութիւնը եւ երաժշտութեան հանդէպ իր սէրը իրեն հետ կը տանէր ամէն տուն։ Կ’երգէր ու կը նուագէր, եւ բնականաբար մեր տունը կ’այլափոխուէր եւ կարծէք կը դառնար մշակութային տուն։ Չէր մոռնար, յատուկ ուշադրութիւն տալ մանուկներուն, փոքրերուն՝ միշտ սորվեցնելով՝ պէտք է յարգեն ու սիրեն իրենց ծնողները։ Կ’ուզէր թոյլ տար, որ անոնք իրենց շնորհքները դուրս բերեն, երգեն եւ ինք քաջալերէ։ Իսկ եթէ մէկը չմասնակցէր, յաջորդ հանդիպումին բարկութիւն մը կամ քարոզ մը պիտի ըլլար․․․։
Վստահ եմ, որ Մեղրիկ Սրբազանին մասին շատ երկար կարելի է գրել եւ պիտի գրուի միշտ։ Իր գործն ու նուիրումը ամէն տեղ ձգեց տիպար հոգեւորականի պատկերը։ Կը ցաւինք ու կը նեղուինք իր բացակայութեան, բայց կը հաւատամ, որ երկնքի մէջ ալ ընելիք ունի, եւ պէտք է բոլորը գործի մղէ․․․․ Իր յիշատակը, իր ոտնահետքերը եւ նուիրումը տակաւին երկար պիտի յիշենք ու վերապրինք։ Վստահ ենք, որ իրեն պէս ուրիշ հոգեւորականներ պիտի գան եւ շարունակեն անաւարտ մնացած ծառայութիւնը։
Յիշատակը անաթառամ մնայ։