Նամակ Սիամանթոյին

Րաֆֆի Սարգիսեան

---

 

Նեխած է սիրտը մարդկութեան,

եւ արդէն խաւարած է այդ երկինքը`

որուն կապոյտին անկեղծութեան մէջ,

մեր ազատութիւնը կը բնակէր:

 

Այժմ` երկինքն է սոսկալի ապականած, 

մարդասպաններու փսխած թոյներով,

որուն տակ կը թախանցեն ընդունիլ`

նենգ հանգամանքներ ու կանոններ:

 

Բայց կա՛ն խիտ անտառներ,

յամառ ճիւղերով երկինք պարզուած,

որ պղծութիւնները կը խոցեն, 

գարշ երկինքէն բարիքներ զտելով` 

կը կաթեցնեն դէպի աշխարհ, 

թմրածները կենդանացնելու, 

սնանկ հոգիները ճշմարտութեամբ ջամբելու,

լոյսը փրկելու յոյսով:

 

Քնարիդ լարերը թաց, կը լսուին դեռ՝ 

մինչ մայրեր դե՛ռ կը հեկեկան,

արդարութիւնը, որուն ճակտին թքեցիր`

բացակայ է դե՛ռ,

եւ  քու արդարահայց գրիչով անիծած,

դաւաճաններն ու ոհմակները անկաշկանդ`

«Մահուան Տեսիլ»դ, կրկին դժոխքէն կենդանութիւն կը կոչեն։

 

Բայց, ինչպէս երէկ, այսօ՛ր ալ,

պիտի տեսնենք կրկի՛ն,

քո՛ւ աւետած «Դարերու Վրէժ»ը,

պիտի յարինք քու անանց խօսքերուն 

եւ որոտանք միաբերան 

«Մեր Անունն է

Պայքար եւ Վախճանը Յաղթանակ»։