Սոնիա Թաշճեան
Հայկական աւանդական խոհանոցին ամէնէն հետաքրքրական իւրայատուկութիւններէն մէկն ալ ներդաշնակ միախառնութիւնն է տարբեր համերու` աղի, քաղցր, թթու, տտիպ, դառը, կծու․․․․: Հայրենի բնութիւնը հարուստ շտեմարան է տարատեսակ բնամթերքներու: Բնական քաղցրահամ ուտեստները ե՛ւ դեղամիջոց կը հանդիսանան ե՛ւ առօրեայ ուտեստ:
Առաջին քաղցրահամ բնամթերքը` մեղրն է բնականաբար. վայրի թէ ընտելացուած մեղուներէն ստացուած մեղրը միշտ ալ յարգի է եղած․ հարսանեաց սեղաններուն կը մատուցեն մեղր` մեղրամոմի հետ միասին: Գեղեցիկ աւանդութիւն է պահպանուած, երբ նորահարսը պիտի մտնէ փեսայի տան շեմէն, կեսուրմայրիկը մեղրով կը դիմաւորէ նորապսակներուն, որպէսզի միշտ սիրոյ քաղցրութեամբ համակուին: Յաճախ մեղուապահները իրենց փեթակները կը տանին ծաղկաշատ մարգագետիններ, մինչեւ եղանակի աւարտը: Հնուց ի վեր մեղրը կ՛օգտագործուի բուժական նպատակներով․ տարատեսակ քաղցրեղէններու մէջ եւս կը կիրառուի․ այսպէս օրինակ` Միջինքի տապլայի վրայ կը լեցուի մեղր կամ մեղրաջուր, ամանորի “կաղանդ” քաղցրեղէնը աղցած ընկոյզի եւ մեղրի խառնուրդ է, ծալծուլ փախլավայի համար մեղր է պէտք․ ատենօք հալվայի շաքարի փոխարէն մեղր կը գործածուէր․ Զէյթունի ամառանոցային բնակավայրերուն մէջ կը պատրաստուէր մեղրով պէօրեկ:
Հայաստանի բոլոր շրջաններու մէջ շատ տարածուած երեւոյթ է պտուղներու թանձրուկի (syrup) պատրաստութիւնը. բարբառային տարբեր անուններով կը կոչուի` մաթ, դօշապ, շիրա, պեքմէզ, ռուպ, ըռուպ, ուռուպ, տըպըս, եւայլն․․․: Սովորաբար ճերմակ թութով կը պատրաստուի: Յատուկ արարողակարգ է թութը թափ տալը: Երբ ան կը քաղցրանայ, դրացիներով, մեծ ու փոքրիկ կը հաւաքուին հսկայ ծառին տակ, առիթին յատուկ մեծ ծածկոց կայ, ամուր բռնելով կը պահեն տուեալ ծառին տակ, ապա պատանիներէն մէկը բարձրանալով ծառին վրայ կը թափահարէ․ անձրեւի նման կը թափի համեղ թութը․․․: Մէկ մասը կը չորցնեն, միւս մասը քամելով երկար ու դանդաղ կ՛եռացնեն, մինչեւ թանձրանալը: Մինչեւ հիմա Պարսկահայքի տարբեր գիւղերուն մէջ կը պատրաստեն խաղողի ռուպ: Թթի թանձրուկը դեղ է հազի, թոքաբորբի եւ այլ հիւանդութւններու համար․ անուշապուրի տարատեսակներէն մարիամապուրի մէջ կը լեցուի ռուպ: Փոխինդը կը շաղեն կարագով ու ռուպով, աւանդական շարոցի թանձրուկը, որու մէջ կը թաթխեն ընկոյզի շարոցը, կը պատրաստուի ռուպով: Ամասիոյ խոհանոցի պալութան կ՛եփուի ռուպով եւ ալիւրով (կամ նիշայով), Տարօնի բիշին կը մատուցեն վրան ռուպ ծորացնելով: Փոխինդով կամ ալիւրով պատրաստուած ապուրները կը քաղցրացուին ռուպով․ պահքի զարտան ռուպով կ՛եփեն:
Եղջենի կամ Եղջերենի, անգլերէնով` carob tree, արաբերէնով` خروب , բարբառային` խառնուպ, եանպութ, պույնուզէ, աղջոյրն, աղջիր, աղջուր, աղճեր, եւայլն․․․․ : Մանրիկ տերեւներով հսկայ ծառ մըն է, որուն վրայ կախուած կ՛ըլլան բակլայի պատիճներու նման երկարաւուն, կարծր ու սրճագոյն եղջիւրները, որոնք քաղցրահամ են եւ որոնցմով շիրայ կ՛եփեն որոշ շրջաններուն մէջ, զոր օրինակ` Մուսալեռցիներու խոհանոցին մէջ տարածուած մթերք մըն է: Մատուտակի արմատները եւս որպես քաղցրահամ ուտեստ յայտնի է մուսալերցիներու մշակոյթին մէջ․ արաբները անորմով հիւթ կամ թէյ կը պատրաստեն․ բայց Հայաստանի մէջ ան միայն որպէս դեղամիջոց կը կիրառուի:
Չամիչը միշտ ալ առօրեայ հիմնական քաղցրատու մթերքն է․ կաթնահունցի, ակռահատիկի, գաթայի, զարտայի եւ բազմաթիւ այլ ուտեստներու մէջ անփոխարինելի մթերք է: Սասունի բարձրադիր վայրերուն մէջ, ուր արեւը կիզիչ է, խաղողը մնալով որթատունկի վրայ, չամիչի կը վերածուի: Աղանձի խառնուրդին մէջ ալ յաճախ չամիչ կը խառնուի:
Սասունի խոհանոցին մէջ կայ իւրայատուկ թանձրուկ մը, որը կը պատրաստուի ճերմակ խաշած ճակնդեղի հիւթը եռացնելով. այն կը գործածեն փոխինձով կլոնդրակ պատրաստելիս, որուն ադերոն անունը կու տան: Սակայն առաւել եւս ուշագրաւ է եւ պատմութեան մէջ յայտնի է Սասունի քաղցրահամ մանանան. այն կ՛իջնէ ամրան որոշ օրերուն միայն: Սասունցիք հաւաքելով կ՛եփեն ու կը պահեստաւորեն:
Թթի չիրը եւս քաղցրահամ բնամթերք է․ կը խառնուի աղանձի հետ․ արցախցիները մրգահիւթը կը քաղցրացնեն թթաչրով: Արաբկիրցիներու խոհանոցին մէջ ձուածեղ կը պատրաստեն անորմով․ խարբերդցիները կ՛աղան ու փոխինդալիւրի փոխարէն կը գործածեն:
Չիրերով կը պատրաստուին շատ ճաշեր, հետաքրքրական կիսաթթուաշ – կիսաքաղցր համ տալով ճաշին: Ամենատարածուածները գուցէ չիրերով քաղցր փլաւն է Զատիկի սեղանին, նաեւ ղափաման: Որոշ խմորեղէններ եւս կը պատրաստուին չիրերով, օրինակ` Սասունի յայտնի փուռնիկ գաթան: Տօնածիսական ուտեստներէն անուշապուրը կ՛եփեն ծեծածով ու չիրերով: Զէյթունի մրգաջուրը, Արցախի չամչարակը, նոյնինքն յայտնի խօշապն է, եռման ջուրով թրմուած չիրեր ու ընկուզեղէն:
Հիւթ – օշարակ որպէս տարբեր չիրեր եռացնելով, պաղեցուցած են եւ մատուցած: Յետագային, երբ շաքարի օգտագործումը լայն կիրառութիւն է ստացած , հնարած են օշարակ – թանձրուկներու պատրաստութիւնը, օրինակ` բալի, լիմոնի, անանուխի, եւայլն․․․: Նոյն ձեւով նաեւ անուշներու պատրաստութիւնը․ նախկին ժամանակներուն, քաղցր պտուղը ինքն իր ջուրով, երբեմն նաեւ ռուպի ջուրին մէջ եփելով պահեստաւորած են:
Շաքարը Հայաստան մուտք գործած է 19-րդ դարի կէսերուն․ հազուագիւտ մթերք եղած է, հետեւաբար միայն թէյի հետ մատուցած են․ Թէյախմութիւնը իւրօրինակ արարողակարգ է եղած․ Առկայ է նաեւ շաքարամաններու եւ շաքարկտրիչներու կիրառութիւնը: Սովորութեան համաձայն, թէյը կը մատուցեն փոքրիկ գաւաթներով ու համապատասխան բաժակակալներով, որուն մէջ դատարկելով տաք թէյը, կը գոլացնեն, ապա բերանին մէջ կտոր մը շաքար դնելով, թէյը կը խմեն: Տարածուած է նաեւ նաբաթ շաքարի կիրառութիւնը: Հետաքրքրական սովորութիւն ունեցած ենք բոլոր շրջաններու մէջ, եւ որ մինչեւ հիմա պարսկահայերու մօտ պահպանուած է` հարսանիքի առիթով շաքարի բուրգ նուիրելու սովորութիւնը:
Քաղցր ձուածեղ
Բաղադրութիւնը
50 կրամ թթաչիր (արմաւ կամ պաստեղ)
3 հաւկիթ
1 ապուրի դգալ ալիւր
2 ապուրի դգալ կարագ
Աղ
Պատրաստութիւնը
Թթաչիրը (մանրուած պաստեղը կամ կորիզահան եղած արմաւը) թեթեւակի տապկել կարագին մէջ: Հաւկիթն ու ալիւրը միասին զարնել, խառնել աղը եւ լեցնել տապկուած չիրին վրայ․ եփել քանի մը վայրկեան եւ տաք-տաք մատուցել: