Րաֆֆի Սարգիսեան
Արդարութեան կշիռքը`
ծուռ առյաւէտ,
դաւադիրներու դրամատուն է դարձած,
որ դիզուած ղուրուշներէն ծանրացած`
իր նժարը մինչեւ դժոխք է հասած,
իր զոյգէն մղոններ հեռացած
եւ պառակտուած։
Կշիռքն է կարծես վերելակ դարձած`
իսկ մեր սրբութիւնները առուծախ,
սակարկութեամբ բանող այս վերելակը նենգ,
դեւերու ճանապարհի է վերածուած,
դժոխքէն դէպի վեր,
դէպ մեր հայրենի բարձրաւանդակ։
Դեւերը նիւթապաշտներու կռնակը հեծած`
ազատ մուտքի եւ վայելքի
բարիքներով են շնորհուած,
մինչ արդարն ու հայրենաբաղձը`
փշաթելերով են հեռացուած։
Մհերի դուռը բախեցէ՛ք,
իր Կայծակէ թուրն է պէտք,
ղուրուշները դէպի անդունդ ղրկենք,
արդարութեան կշիռքը փրկելով՝
մեր հարազա՛տ հնոցէն ծնած
մաքրաձո՛յլ նժարին`
միացեալ հայրենիքը զետեղենք`
իր աժէքներով պապենի։