Երեւանի Անուանի “Տէրեան” Ճաշարանի Յաջողութեան Պատմութիւնը

“Տէրեան” ճաշարանը

“Սո­ւի­րա­հա­յե­րը շատ աշ­խոյժ են, աշ­խա­տա­սէր ու պա­տաս­խա­նա­տու: Ա­նոնք աշ­խա­տան­քի նկատ­մամբ նոր մշա­կոյթ, նոր վե­րա­բեր­մունք բե­րին Հա­յաս­տան”․ Հ­րա­նուշ Յա­կո­բեան

Սալ­բի Սաղ­տը­ճեան

Ե­րե­ւա­նի Բիւ­զանդ փո­ղո­ցի վրայ գտնո­ւող “Տէ­րեան” ճա­շա­րա­նի մուտ­քին զիս մը դի­մա­ւո­րէ տիկ․ Գո­հար Ազ­լեա­նը, որ սի­րա­լիր եւ ջերմ ժպի­տով կ­՛ա­ռաջ­նոր­դէ ներս: Հա­կա­ռակ իր փոք­րու­թեան ու ներ­քին կա­հա­ւո­րու­մի ոչ աչ­քի զար­նող ճո­խու­թեան` ճա­շա­րա­նը ներս մտնո­ղին կը փո­խան­ցէ յա­տուկ ջեր­մու­թիւն եւ հանգս­տու­թիւն:

Տիկ․ Գո­հա­րին ու ա­նոր որ­դիին` Յա­կոբ Ազ­լեա­նի հետ սուր­ճի եւ ա­րե­ւե­լեան հա­մեղ ա­նու­շե­ղէ­նի մը շուրջ կը ծա­ւա­լի մեր մտեր­միկ զրոյ­ցը` ըն­տա­նե­կան ճա­շա­րա­նա­յին գոր­ծին, ի­րենց յա­ջո­ղու­թեան եւ Հա­յա­սա­նի մէջ ու­նե­ցած փոր­ձա­ռու­թեան մա­սին: 

Հա­լէ­պա­հայ Ազ­լեան եւ Համ­մա­լեան ըն­տա­նիք­նե­րու հիմ­նած Տէ­րեան” ճա­շա­րա­նը Ե­րե­ւա­նի մէջ մեծ ճա­նա­չում ու­նի իր ա­րե­ւե­լեան հա­մեղ ճա­շե­րով եւ այն­տեղ այ­ցե­լած հան­րա­յայտ հիւ­րե­րուն շնոր­հիւ:

Եր­կու խնա­մի ըն­տա­նիք­նե­րը Հա­յաս­տան տե­ղա­փո­խո­ւած են 2012-ի վեր­ջը եւ կարճ ժա­մա­նակ անց` Գո­հար Ազ­լեա­նի եւ Վեր­ժին Հա­մա­լեա­նի քա­ջա­լե­րան­քով` Տէ­րեան փո­ղո­ցի վրայ, փոք­րիկ տեղ մը վար­ձե­լով, սկիզբ դրած են ի­րենց գոր­ծին: “Մա­մա­ներն ու պա­պա­նե­րը ի­րենց աշ­խա­տան­քով, ի­րենք ի­րենց ձեռ­քե­րով սկսան սէն­տո­ւիչ­ներ պատ­րաս­տե­լու”, կը պատ­մէ Յա­կո­բը:

Գո­հա­րին եւ Վեր­ժի­նին շա­տեր հարց կու տան, թէ Հա­լէ­պի մէջ ա­սի­կա՞ ե­ղած է ի­րենց գոր­ծը․ “Մենք ալ կ­՛ը­սենք` ո՛չ, տու­նը ինչ որ մեր զա­ւակ­նե­րուն կը պատ­րաս­տենք, հոս ալ նոյ­նը կը պատ­րաս­տենք” Ա­նոնք Հա­լէ­պի մէջ կը զբա­ղէին լրիւ այլ գոր­ծե­րով: Ազ­լեան­նե­րը եր­կա­թի ձու­լա­րան ու­նէին, իսկ Հա­մա­լեան­նե­րը` ինք­նա­շար­ժի պա­հես­տա­մա­սե­րու վա­ճա­ռա­կան էին:

Սկիզբ­նա­կան շրջա­նին դժո­ւար էր, մի­ջա­վայ­րը ու­րիշ էր, տե­ղա­ցիք ծա­նօթ չէին ա­րե­ւե­լեան հա­մե­մուք­նե­րուն, ճա­շե­րուն, բայց ժա­մա­նա­կի ըն­թաց­քին ա­նոնց պատ­րաս­տա­ծը մեծ ըն­դու­նե­լու­թիւն գտաւ` նպաս­տե­լով յա­ճա­խորդ­նե­րու թի­ւի ա­ճին: Նախ սու­րիա­հա­յե­րը սկսան գա­լու, ա­պա կա­մաց-կա­մաց վայ­րը սի­րե­լի դար­ձաւ նաեւ տե­ղա­ցի­նե­րուն: Վեց ա­միս ետք` տա­րած­քը ընդ­լայ­նե­ցին ու վե­րա­ծե­ցին ճա­շա­րա­նի: Բայց պա­հան­ջար­կին հա­մա­մատ տե­ղը դար­ձեալ փոքր էր, շա­տեր կ­՛ու­զէին ի­րենց հան­դի­սու­թիւն­նե­րը եւ հան­դի­պում­նե­րը այն­տեղ ը­նել: Եւ այս­պէս, 2016-ին, ա­նոնք բա­ցին “Տէ­րեան”ի երկ­րորդ մաս­նա­ճիւ­ղը` Բիւ­զանդ փո­ղո­ցի վրայ: “Սփիւռ­քա­հա­յե­րը սկսան ի­րենց ա­ռիթ­նե­րը մեր մօտ նշե­լու: Ա­մառ­նե­րը սփիւռ­քը հոս կը հա­ւա­քո­ւի` հար­սա­նիք, նշան­տուք, կնունք ը­նե­լու… Հի­մա­կո­ւը­նէ ար­դէն ամ­րագ­րում­ներ ու­նինք”, կը տե­ղե­կաց­նէ Գո­հա­րը:

Մեր` սփիւռ­քա­հա­յե­րուս մօտ միշտ մտա­վա­խու­թիւն կայ, որ Հա­յաս­տա­նի մէջ գործ հիմ­նե­լը եւ յա­ջողց­նե­լը շատ դժո­ւար է: Բայց «Տէ­րեան»ի սե­փա­կա­նա­տէ­րե­րը կը վստա­հեց­նեն, որ ի­րենք ի­րա­ւա­կան տե­սան­կիւ­նէ ոչ մէկ խո­չըն­դո­տի հան­դի­պած են: Երբ աշ­խա­տա­սէր ես, գործդ ճիշդ ու օ­րի­նա­ւոր կ­՛ը­նես, ոչ մէկ ար­գել­քի կը հան­դի­պիս:

Ճա­շա­րան այ­ցե­լած յայտ­նի­նե­րու մա­սին խօ­սե­լով` Յա­կոբ կը պատ­մէ, թէ ի­րենց քով այ­ցե­լած ա­ռա­ջին յայտ­նին ե­ղած է Սերժ Թան­քեա­նը․ «2015-ին, Հրա­պա­րա­կի հա­մեր­գէն ետք, իր կնոջ եւ նո­ւա­գա­խում­բի ան­դամ­նե­րուն հետ մեր ճա­շա­րա­նը ե­կած է, բայց ա­զատ տեղ չէ ե­ղած, մա­մա­ներն ալ չեն ճանչ­ցած զինք, ը­սած են՝ տեղ չու­նինք,- ծի­ծա­ղե­լով կը պատ­մէ Յա­կո­բը ու կ­՛ա­ւելց­նէ, յա­ճա­խորդ­նե­րը ճանչ­ցած են զինք եւ ի­րենց սե­ղա­նը տո­ւած են՚:

Այ­նու­հե­տեւ ճա­շա­րա­նը յայտ­նի­նե­րու պա­կաս չէ ու­նե­ցած․ Էլ­թըն Ճոն, Ա­տոմ Է­կո­յեան, յայտ­նի դե­րա­սան Մայ­քըլ Քէյն, Ա­րամ Ա․ եւ Գա­րե­գին Բ․ ­կա­թո­ղի­կոս­ներ, Նի­քո­լա Ազ­նա­ւոր եւ շատ այլ նշա­նա­ւոր դէմ­քեր: Տիկ Գո­հար կը յի­շէ․ «Ա­մե­րի­կա­յէն հիւ­րեր ու­նէինք, Ե­րե­ւան հաս­նե­լուն պէս հե­ռա­ձայ­նե­ցին, որ ի­րենց պզտիկ­նե­րը շատ կ­՛ու­զեն Սերժ Թան­քեա­նի նստած սե­ղա­նին ճա­շել․․․»:

ՀՀ ­նա­խա­գահ Ար­մէն Սարգ­սեա­նի եւ ա­նոր ըն­տա­նի­քին ու թոռ­նե­րուն սի­րե­լի վայ­րե­րէն է «Տէ­րեան»ը, ան իր հիւ­րերն ալ հոս բե­րէ: Վեր­ջերս նա­խա­գա­հին հետ ճա­շա­րան ե­կած է Յոր­դա­նա­նի Ապ­տուլ­լահ թա­գա­ւո­րը: «Ան շատ սի­րեց ճա­շե­րը, վեր­ջը երբ դուրս կ­`ել­լէին, մօ­տե­ցաւ եւ շնոր­հա­կա­լու­թիւն յայտ­նեց հա­մեղ ճա­շե­րուն հա­մար», գո­հու­նա­կու­թեամբ կ­՛ը­սէ Յա­կո­բը:

Եր­կու ըն­տա­նիք­նե­րուն ան­դամ­նե­րը ի­րենց ըն­տա­նե­կան գոր­ծը մեծ սի­րով ու բծախնդ­րու­թեամբ կ­՛ը­նեն, հա­մե­մունք­նե­րէն մին­չեւ վեր­ջին հպու­մը ի­րենց հսկո­ղու­թեան տակ կ­՛ըլ­լայ: Տիկ․ Գո­հար կը կար­ծէ, որ ի­րենց յա­ջո­ղու­թեան գրա­ւա­կա­նը ճա­շե­րուն հա­մեղ ըլ­լա­լը, մա­քուր ու բծախն­դիր աշ­խա­տան­քը, հե­տե­ւո­ղա­կա­նու­թիւնն ու ջերմ եւ բա­րե­համ­բոյր ըն­դու­նե­լու­թիւնն է: Իսկ տիկ․­Վեր­ժի­նի հա­մար Ճա­շա­րա­նի յա­ջո­ղու­թեան գաղտ­նի­քը Տի­րոջ օրհ­նու­թիւնն է. «Ես Աս­տու­ծոյ կը պար­տիմ եւ մեր աշ­խա­տան­քին», կը վստա­հեց­նէ ան:

Ա­նոնք ոչ միայն ի­րենց գոր­ծի յա­ջո­ղու­թեամբ ու­րախ են, այլ նաեւ Հայ­րե­նի­քի մէջ ապ­րե­լով: Յա­կոբ ո­րոշ ժա­մա­նակ մը Տու­պայ ապ­րած է, բայց վե­րա­դար­ձած է Հա­յաս­տան`  զար­գաց­նե­լու իր եւ կնոջ ծնող­նե­րուն հիմ­նած գոր­ծը․ «Ա­մէն տեղ ալ դժո­ւա­րու­թիւն կայ, ին­չու ու­րիշ տեղ չար­չա­րո­ւինք, երբ կրնանք Հայ­րե­նի­քի մէջ ստեղ­ծել», կը շեշ­տէ ան: Հա­յաս­տան ապ­րի­լը ի­րենց կու տայ ա­պա­հով կեանք եւ եր­ջան­կու­թիւն: «Հոս առ­տու կ­՛արթն­նաս, ու­րախ ես․ պուլ­պու­լա­կէն ջուր կը խմես ու գոր­ծի կ­՛եր­թաս: Կ­՛ու­զես հանգս­տա­նալ` այ­գի կը նստիս, ճամ­բան հա­ճոյ­քով կը քա­լես, Հրա­պա­րա­կի հա­մեր­գը կը լսես ու մեծ բա­ւա­րա­րու­թիւն կը զգաս»: Ան ու­րախ է նաեւ, որ իր դուստ­րը ա­պա­հով մի­ջա­վայ­րի մէջ կ­՛ապ­րի: «Այս­տեղ երբ պզտիկդ դպրոց կ­՛եր­թայ, գի­տես ով է իր ըն­կե­րը, իսկ դուր­սը ա­մէն տե­սակ ազգ կայ, վա­խը շատ է: Դուր­սը մտա­վա­խու­թիւն ու­նիս` զա­ւակդ կրնայ կոր­սո­ւիլ, իսկ հոս հայ կը մեծ­նայ»։

Տիկ․ Գո­հար, նախ­քան վերջ­նա­կան Հա­յաս­տան հաս­տա­տո­ւի­լը, ան­գամ­ներ որ­պէս զբօ­սաշր­ջիկ այ­ցե­լած է: «Ես Վե­նե­զո­ւել­լա մեծ­ցած եմ, հոն հա­յու­թիւն չկար, իսկ հոս ա­մէն տեղ հայ է, տա­քուկ մի­ջա­վայր է», կը նշէ ան:

Մարդ երբ յա­ջո­ղու­թեան կը հաս­նի մեծ եր­ջան­կու­թիւն կ­՛ապ­րի, իսկ երբ այդ յա­ջո­ղու­թիւ­նը Հայ­րե­նի­քին մէջ կ­՛ի­րա­գոր­ծէ, ա­ռա­ւել եւս ե­րա­նու­թիւն կը զգայ, Հայ­րե­նիքն ալ` իր որ­դի­նե­րու աշ­խա­տան­քով ու քրտին­քով` կը հարս­տա­նայ ու կը բար­գա­ւա­ճի:

“Տէրեան”ի սեփականատէրերը ճաշարանի մուտքին 

Ազլեան եւ Համալեան ընտանիքները նախագահ Արմէն Սարգսեանի հետ

Էլթըն Ճոն “Տէրեան” ճաշարանէն ներս

Յորդանանի Ապտալլահ թագաւորն եւ ՀՀ նախագահ Արմէն Սարգսեան “Տէրեան”ի մէջ