Ու­րիշ Հրճո­ւանք Ալ Չկայ

(Հ­.Ան­կա­խու­թեան 25ա­մեա­կի ա­ռի­թով)

Մար­գար Շա­րապ­խա­նեան

Ինչ կտրիճ­ներ հե­րո­սա­ցան,

որ դուն տո­կուն միշտ մնաս,

չզգաս նկուն օ­տա­րին մօտ,

չըլ­լաս գե­րի ան­պաշտ­պան:

Բա­նաս­տեղ­ծի բարդ թռիչք­նե­րով

ես չեմ գրեր տո­ղերս:

Ե­թե­րա­յին սին բա­ռե­րով

ես չեմ յայտ­ներ մտքերս:

Հայ­րե­նիքս ին­ծի դար­ձաւ

ա­ռաջ­նոր­դը իմ կեան­քին,

ա­նոր բո­լոր մա­սե­րը վեհ

պա­րու­րե­ցին իմ հո­գին:

Ա­նի­րա­կան հար­ցե­րով փուճ

չեմ զբա­ղիր ես եր­բեք:

Ու­ղիղ խօս­քը կը սի­րեմ ես

ու չեմ քա­լեր կո­րա­բեկ:

Կը սի­րեմ ես մար­դը պար­զուկ,

կ­՛ըլ­լամ ա­նոր մտե­րիմ,

մա­քուր սրտով գիւ­ղա­ցիին

կ­՛եր­կա­րեմ ձեռ­քե­րը իմ:

Ճշմար­տու­թեան միշտ մօտ կ­՛ըլ­լամ

ու ես կ­՛ապ­րիմ ի­րեն հետ,

կեղ­ծին ընդ­միշտ թունդ ես կ­՛ա­տեմ,

բար­ւոյն կ­՛ըլ­լամ հա­կա­մէտ:

Հայ­րե­նի­քիս սէ­րը տար­բեր,

տար­բեր սէր է ինձ հա­մար,

ո­րուն կառ­չած մեծ ե­ռան­դով

հզօր կը զգամ ես հի­մա:

Ու­րախ սրտով ա­ռողջ կ­՛ապ­րիմ

մեր հայ­րե­նի հո­ղին վրայ,

ու փառք կու տամ հայ­րե­նի­քիս,

ու­րիշ հրճո­ւանք ալ չկայ:

Բաղ­ձանքս է, որ հայ մար­դիկ

հպարտ զգան մեր երկ­րով

ու օր մըն ալ ա­զատ կան­քով

հայ­րե­նիք գան անվր­դով:

Ու­շի գ.